Yeşil Gübreleme
- • Yeşil gübreleme, toprağın ve ekinlerin ihtiyaç duyduğu besinleri sağlamak amacıyla ekimi yapılmış yonca, fiğ, bakla gibi azot bağlayıcı yeşil gübre bitkilerinin henüz yeşil haldeyken sürülerek toprağa karıştırıldığı sürdürülebilir toprak yönetiminde etkin rol oynayan faaliyettir.
- • Toprağın verimliliğini kimyasal ve fiziksel yönden artırarak daha fazla ve kaliteli ürün alınmasına yardımcı olan yeşil gübrelemenin temel amacı toprağın organik madde yönünden zenginleştirilmesi ve toprak yapısının uygun hava ve su alacak biçimde geliştirilmesidir. Özellikle ahır gübresinin az bulunduğu yerlerde toprak organik maddesinin miktarı yeşil gübreleme yoluyla arttırılır.[1]
- • Bir bitkinin yeşil gübre olabilmesi için yerel büyüme koşulları ile uyumlu olması, hızlı gelişmesi, yoğun biyokütleye sahip olması ve diğer ürünlere hastalık ve zararlıları taşıma riski olmamalıdır.[2]
- • Yeşil gübre bitkisi olarak çok çeşitli bitkiler yetiştirilse de baklagiller azot bağlayıcı özellikleri nedeniyle daima en iyi yeşil gübre bitkisi olarak kabul edilir. Yapılan araştırmalar, yeşil gübreleme amacıyla ekilmiş baklagil yem bitkilerinin dekar başına yaklaşık 10-30 kg N (saf azot) sağladığını göstermektedir. Bunun üre karşılığı (%46 azot içermektedir) 20 ile 65 kg’dır. Yeşil gübreleme bitkisi olarak en çok yonca, çayır üçgülü, soya fasulyesi, çavdar, yulaf, arpa, buğday, hardal gibi bitkiler ekilir.[3]
- • Yeşil gübreleme ile bitki örtüsü güçlendirilen toprakta su kaybına yol açan buharlaşma ve sıcaklık azalır, su tutma kapasitesi artar. Yeşil gübreleme ile toprak mikroorganizmalarına besin ve iyi havalanma sağlanması nedeniyle, yeşil gübreleme toprakta yararlı mikroorganizmaların nicelik ve işlevleri üzerine olumlu etki yapar. Toprak yapısını iyileştirir, kimyasal gübreye bağımlılığı ve gübre ihtiyacını azaltır. Yeşil gübreleme ile yetiştirilen bitkiler toprağın derinliklerinden aldıkları bitki besin elementleri ile toprağın üst kısımlarının zenginleşmesine yardımcı olurlar. Yeşil gübreleme toprağa suyun sızmasını artırdığı ve toprak yapısını geliştirmesi nedeniyle toprak yüzeyini erozyona karşı korur.[4],[5]
Kaynaklar:
[1] Rüstü Karaman, Reşit Brohi, Mücella Müftüoğlu, Taşkın Öztaş ve Mehmet Zengin, Sürdürülebilir Toprak Verimliliği, (Detay Yayıncılık, 2007), 300.
[2] “Training Manual For Organic Agriculture.” FAO, erişim Haziran 2018, http://www.fao.org/fileadmin/templates/nr/sustainability_pathways/docs/Compilation_techniques_organic_agriculture_rev.pdf, 56.
[3] Sürdürülebilir Toprak Verimliliği, 302.
[4] “Plant Production And Protection Divısion,” FAO, erişim Haziran 2018, http://www.fao.org/agriculture/crops/agp-home/en/?no_cache=1
[5] “Training Manual For Organic Agriculture,” 56.
Sonraki Konu
Siyah Altın: Kompost
