Yeşil Gübreleme

Yeşil gübreleme, toprağın ve ürünlerin ihtiyaç duyduğu besinleri sağlamak amacıyla ekimi yapılmış yonca, fiğ, bakla gibi azot bağlayıcı yeşil gübre bitkilerinin henüz yeşil haldeyken sürülerek toprağa karıştırıldığı sürdürülebilir toprak yönetiminde etkin rol oynayan bir faaliyettir.

Yeşil gübreleme, toprağın organik madde içeriğini artırmakta, kimyasal ve fiziksel özelliklerini iyileştirmekte, böylelikle verimin artmasını sağlamaktadır. Özellikle ahır gübresinin az bulunduğu yerlerde toprak organik maddesinin miktarı yeşil gübreleme yoluyla arttırılır.¹

Bir bitkinin yeşil gübre olabilmesi için yerel büyüme koşulları ile uyumlu olması, hızlı gelişmesi, yoğun biyokütleye sahip olması ve diğer ürünlere hastalık ve zararlıları taşıma riski olmamalıdır.² 

Yeşil gübre bitkisi olarak çok çeşitli bitkiler yetiştirilse de baklagiller azot bağlayıcı özellikleri nedeniyle daima en iyi yeşil gübre bitkisi olarak kabul edilir. Yapılan araştırmalar, yeşil gübreleme amacıyla ekilmiş baklagil yem bitkilerinin dekar başına yaklaşık 10-30 kg N (saf azot) sağladığını göstermektedir. Bunun üre karşılığı (%46 azot içermektedir) 20 ile 65 kg’dır. Yeşil gübreleme bitkisi olarak en çok yonca, çayır üçgülü, soya fasulyesi, çavdar, yulaf, arpa, buğday, hardal gibi bitkiler ekilir.³

Yeşil gübreleme, toprağın organik madde içeriğini artırır ve buna bağlı olarak toprağın agregatlaşması ve su tutma kapasitesi artar. Bu toprak mikroorganizmalarına besin, iyi havalanma sağlar ve toprakta yararlı mikroorganizmaların nicelik, işlevleri üzerine olumlu etki yapar: Toprak yapısını iyileştirir, kimyasal gübreye bağımlılığı ve gübre ihtiyacını azaltır. Kışlık ekimi yapılan türler kullanıldığında, toprak yağışlı dönemde çıplak kalmaz ve toprak erozyona karşı korunur.^4_5